Serei o paxaro pinto que alegre canta pola mañá

Hola a todos!

Esto es un concurso "Ciencia que conta"del año pasado.A este relato ,nosotros le añadimos hiperenlaces.Para realizar la entrada seguí los siguientes pasos:

1)Elegí uno de los textos de año pasado.

2)Utilice un convertidor para pasar el archivo de formato pdf a formato doc.

3)Introduci el archivo en un documento de Google Drive.

4)Inserte el documento de texto con hiperenlaces en blog.

Serei o paxaro pinto que alegre canta pola mañá

Rita Villar Parajó

IES Rosalía de Castro (Santiago de Compostela)

Eu chámome Eugenia e teño 24 anos. Creo, ou algo así. Ás veces vén unha muller que me coida moito e me trata moi ben. Chámolle Menita, e cando vén á tarde trae unha moza consigo. O seu nome é Rita, pero eu dígolle Ritiña e queda toda contenta. Non sei por que, ela chámame avoa, e eu non digo nada; pero iso non pode ser, eu non tiña 24 anos? Xa non estou segura.

De cando en vez acórdome dun tal José. Talvez o soñei, porque por aquí non está. Si, debeu ser un soño. Pois o tema é que eu pensaba que saiamos, pero el nunca me tocaba (habedes saber que eu son unha muller decente, como Deus manda). Eu lémbrome –de soñar, ao mellor– que de pequenos andabamos un a cabalo doutro todo o día. Todo isto debeu suceder estando eu entre os brazos de Morfeo, pero parecíame tan real... Despois el marchaba a Cádiz a traballar, paseino tan mal soñando iso... Unha vez –atrevinme a fantasiar– casabamos e, non sei por que, eu esta- ba triste. E logo ía moita calor e botaba de menos a familia. Marchariamos a Andalucía? Non sei, o certo é que estou moi confundida. Hai moito tempo que non o vexo.

Despois, o outro día, cando espertei había un home maior ao meu carón. Teño a firme convicción de que era José, sabíao no fondo do estómago. Pero era tan vello que non podía ser. É unha loucura, pero amei ese vello tanto coma a el. Isto é de chiste: estou enganando (cos sentimentos) un home, co que soño, cun vello que me apareceu ao lado. Non obstante, non me sinto como se o traizoara. Aquel home ten que ser José. É José. Ten que selo.

Algúns días marcha Menita e veñen outros dous a coidarme. É dicir, vén un de cada vez. Dinme: «Ola, mamá. Eu son Carlos, o teu Carliños. Lémbraste de min?» Para ben ser, a muller di que se chama Rosa; home, non se ía chamar Carlos!

Cando me preguntan se os recordo eu asinto coa cabeza, pero non é así exactamente. Lembro que os quero, case como se fosen da familia, pero non recordo quen son. A dicir verdade, xa non sei como se chamaban. Eles cóidanme, cámbianme as sabas, danme a comida... Aínda non sei como pode ser iso, eu xuraría que estaba apañando na herba. E despois marchan e volve Almudena. Almudena é Menita. A min gústame chamarlle Menita.

E cando volve, veñen con ela os nenos. Da rapaza xa vos dixen algo, pero tamén está o meniño. El non vén moito. Ultimamente sempre sae de aquí con cara de pena. Ritiña xa ten cara de pena cando entra, pero sem- pre vén o mesmo. Ela sóbese na cama comigo. Non cabe ben, pero ponse de lado. E agárrame da man. Ás veces cádrame de ver a miña e parece a dunha anciá. Como pode ser? Eu non tiña 24 anos? Non temos moito do que falar. Eu boto todo o día coas vacas, ou na herba, ou no mulime. Menos cando vén alguén, daquela de súpeto aparezo no meu cuarto, na camiña. O caso é que eu estou sempre traballando e ela na escola. Así que, as dúas acuruxadiñas, ela tratándome coma a avoa que é imposible que sexa e eu chamándolle Ritiña sen saber exactamente quen é, cantamos:

«Adiós con el corazón, que con el alma no puedo. Al despedirme de ti, al despedirme me muero». É a única canción da que me lembro. Despois ficamos caladas un anaquiño, agarrándome ela por unha man de vella que non pode ser miña, baixa como pode, dáme un bico e dime: «Adeus, avoa». Pobre, eu non son a súa avoa.

Dun tempo a esta parte non son capaz de comer ben, atragóome. Non envío como debía. Así que, Menita, ademais de cambiarme as sabas, o camisón e o cueiro, tenme que dar a comida por un tubo. Antes notábao polo nariz, e de cando en vez esquecíame do que era esa «mangueiriña» e arrincábao, e facíame dano, polo que agora o tubo vaime pola barriga. Así moito mellor, aínda que a comida non me sabe.

De tanto en tanto, véñenme ver unhas mulleres, que se non teñen 60 anos non teñen ningún. Din que son as miñas curmás Eulalia, Lola ou Lourdes. Pero non poden selo. Se eu teño 24 anos elas non poden ser tan maiores. Porque quedaramos en que eu tiña esa idade, non? Hai veces que tamén vén un que seica se chama Agustín. Que graza, o irmán de José, o home do meu soño chamábase así.

Cada certo tempo veñen uns médicos que me sacan sangue, pero pícanme na man porque os brazos sempre os teño encollidos e non os dou movido, nin as enfermeiras tampouco. A verdade é que me doe. Ademais, desde que me atragoo, sácanme os mocos da gorxa cunha máquina estraña e non é nada cómodo. Si é certo que estou moi coidada, e querida. Nótoo, pero non sei ben onde estou, nin con quen... Nin sequera cantos anos teño. Pero quero tanto, tanto esta xente…

Non me gusta nada cando lles esvaran as bágoas pola cara e os oio dicir: «Maldito alzhéimer...». Tráenos polo camiño da amargura ese tal home. Debe ser estranxeiro, non?